Centrum Duurzaam Bouwen Heusden-Zolder

Vermits het polieren van een betonvloer een vrij kritisch proces inzake uitvoering is, werd besloten de techniek met gebroken puingranulaat uit te testen in de ruimten op de tweede verdieping en niet in de ruimten met vloerverwarming, omwille van de bijkomende technische complicaties (meer thermische beweging in de vloer, nood aan uitzetvoegen ...).

Bij de uitvoering ondervond de aannemer een aantal belangrijke verwerkingsproblemen, namelijk: (1) een moeilijk in te schatten verhardingstijd en bijgevolg een moeilijk polierproces en (2) lange procestijden en dus een aanzienlijke kostenverhoging. Een ploeg van zes mensen stond gedurende meer dan 1,5 uur in stand-by met inbegrip van machines. Eens de uitharding begonnen was, gebeurde deze ook veel sneller dan bij klassiek beton. Hierdoor kon ook het polieren niet optimaal gebeuren, bovendien ontstonden er microscheurtjes tijdens de verharding, zodat de uiteindelijke vloer van een iets lagere kwaliteit was.

Bij bezoek aan het project 10 jaar na de uitvoering werd vastgesteld dat de vloer nog steeds in goede staat was, maar wel een aantal ‘schadeplekjes’ vertoont daar waar stukjes hout en baksteen vlak onder het oppervlak zaten: op deze plaatsen is de cementoppervlaktelaag afgesprongen.